Βαρεθήκατε τη διακόσμηση στο σπίτι ή το γραφείο σας και θέλετε να αλλάξετε αέρα; Θεωρείτε τους τοίχους σας βαρετούς και απρόσωπους, αλλά δεν έχετε την όρεξη να καταπιαστείτε με βαψίματα και μερεμέτια; Έχετε σκεφτεί τα αυτοκόλλητα τοίχου (ή wall stickers αγγλιστί); Όχι δεν έχουν σχέση με τις συλλογές και τα stickers της Panini που μπορεί να μαζεύατε μικροί…

Τα αυτοκόλλητα τοίχου είναι από ειδικά επεξεργασμένα υλικά (όπως π.χ. βινύλιο, ή ύφασμα), έτσι ώστε να κάνουν εύκολη τόσο την τοποθέτηση όσο και την αφαίρεση από τους τοίχους σας. Στην αγορά μπορείτε να βρείτε πλέον αρκετές προτάσεις wall stickers καθώς αρχίζουν και γίνονται μόδα! Αν αυτό που χρειάζεστε είναι μια διαφορετική νότα στο χώρο σας χωρίς πολύ χρόνο ή κόπο για ρίξτε μια ματιά στις ιδέες που ακολουθούν.

Τα τελευταία χρόνια, παρακολουθούμε τις εξελίξεις και στις τηλεοράσεις… Και εννοώ ότι στην αρχή έγιναν επίπεδες, μετά πολύ λεπτές, παρέχοντάς σου τη δυνατότητα να τις κρεμάσεις και στον τοίχο, σαν κάδρο! Τι θα δούμε λοιπόν μετά;

Ο Michael Friebe σχεδίασε μια διάφανη τηλεόραση, που λέγεται

Loewe Invisio: ένα συμπαγές κομμάτι γυαλί που συνδέεται με μία μοντέρνα μεταλλική βάση. Με την τηλεόραση αυτή ο Friebe έλαβε μέρος στο διαγωνισμό 2011 IF Concept Design award, ένα διεθνή διαγωνισμό για επαγγελματίες από τον χώρο του design, της αρχιτεκτονικής, του εμπορίου κλπ.

Δεδομένου ότι είναι η πρώτη του είδους της, η Loewe Invisio μας συστήνει με μία τεχνική καινοτομία, συνδυάζοντας την συμβατική LCD με την τελευταίας τεχνολογίας οθόνη TOLED. Αυτό επιτρέπει τη δημιουργία μη διάφανων/ στερεών κινούμενων εικόνων με πλούσια αναπαραγωγή χρεωμάτων και την πλήρη γκάμα αντίθεσης από κατάμαυρο σε ένα πρωτόγνωρο λευκό.

Όταν πηγαίνετε σε μία τράπεζα το πρώτο πράγμα που σκέφτεστε δεν είναι το design της, έτσι; Πόσο μάλλον όταν έχετε να εξοφλήσετε την κάρτα σας ή κάποια δόση δανείου. Άλλωστε και το ίδιο το εσωτερικό στις περισσότερες τράπεζες, άκαμπτο και βαρετό δε βοηθάει για να ξεφύγει ο νους σας από τις δόσεις.
Αυτό αποφάσισαν να το ανατρέψουν οι σχεδιαστές της CREA International όταν κλήθηκαν να δημιουργήσουν το εσωτερικό σε συγκεκριμένα υποκαταστήματα της ιταλικής τράπεζας Che Banca. “Κεντρικός άξονας του σχεδιασμού ήταν η ιδέα οτι τα πράγματα που μας περιβάλλουν πρέπει να επιστρέψουν στα βασικά. Τη ζεστασιά και το φως του ήλιου, τεχνολογικού μεν φιλικού δε.”

Οι ανάλαφρες γραμμές, οι ανοιχτοί χώροι και το διάχυτο φως που διατρέχει την τράπεζα κάνουν το εσωτερικό της φιλικό και ευχάριστο στους επισκέπτες. Ο φουτουριστικός σχεδιασμός, απαλαγμένος από επιθετικές γωνίες και σκοτεινά σημεία αντανακλά τα χαρακτηριστικά που ήθελε να προβάλει ο όμιλος, την απλότητα, τη διαφάνεια, την καινοτομία.

Δεν ξέρουμε αν η αποπληρωμή των δόσεων φαντάζει ευκολότερη σε έναν τέτοιο χώρο… Πιστεύουμε όμως πως αξίζει οι χώροι που αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητά μας να έχουν ποιότητα και ενδιαφέρον.

Στο κέντρο του Ντιτρόιτ, οι δρόμοι είναι γεμάτοι από εγκαταλελειμμένα ξενοδοχεία και πισίνες, κατεστραμμένα «κινηματογραφικά» σπίτια και σχολεία, που όλα μαρτυρούν την επώδυνη παρακμή της πόλης. Οι φωτογράφοι Yves Marchand και Romain Meffre συνέλαβαν με τον φακό τους ό,τι έχει απομείνει από την άλλοτε μεγαλούπολη- και υποδεικνύουν την ευρύτερη ιστορία της μετα-βιομηχανικής Αμερικής.

Το Δεκέμβριο του 2001, το παλιό τμήμα της αστυνομίας του Highland Park στο Detroit, διαλύθηκε προσωρινά. Το κτίριο, που εκκένωσαν, εγκαταλείφθηκε με όλα μέσα σε αυτό: έπιπλα, στολές, γραφομηχανές, αρχεία εγκλημάτων… Ανάμεσα στα συντρίμμια που βρήκαν οι φωτογράφοι Yves Marchand και Romain Meffre εκεί το 2005, υπήρχαν και αμέτρητα διασκορπισμένα, αποσαθρωμένα χαρτονένια αρχεία, όπου όλα έφεραν και ένα γυναικείο όνομα.

Συνολικά 11 γυναίκες είχαν καταγραφεί από την αστυνομία, μεταξύ των οποίων και η Debbie Ann Friday, η Vicki Truelove, η Juanita Hardy, η Bertha Jean Mason και η Valerie Chalk. Κάτω, στο γεμάτο υγρασία υπόγειο του αστυνομικού τμήματος, όπου «τα ανθρώπινα δείγματα» κρατούνταν- και είχαν εγκαταλειφθεί μαζί ό, τι άλλο, οι 2 Γάλλοι φωτογράφοι ξεσκέπασαν και το όνομα εκείνου, που συνδεόταν με το θάνατο όλων αυτών των γυναικών. Ο Benjamin Atkins ήταν ένας πασίγνωστος serial killer. Μεταξύ των ετών 1991 και 1992 άφησε πτώματα των θυμάτων του σε πολλά άδεια κτίρια σε ολόκληρη την πόλη.

Μια φωτογραφία με τον απλό τίτλο Criminal Investigation Report, το αστυνομικό τμήμα του Highland Park στο Detroit αποτελεί μια από τις πολλές ανατριχιαστικές εικόνες σε ένα εξαιρετικό βιβλίο, με τίτλο “The Ruins of Detroit”, όπου ο Marchand και ο Meffre δημιούργησαν από τις 7 εβδομάδων επισκέψεις τους στο Ντιτρόιτ, που ξεκίνησαν το 2005 και διήρκεσαν μέχρι το 2009. Οι φωτογραφίες του βιβλίου εξιστορούν τις αναρίθμητες, παράξενες και θλιβερές ιστορίες της αστικής ζωής της Αμερικής μέχρι και προς το τέλος του 20ού αιώνα. Είναι, επίσης, ένα βιβλίο μαρτυρία, που δεν περιορίζεται μόνο στο να αναδείξει τη δραματικής παρακμή μιας μεγάλης αμερικανικής πόλης, αλλά και του ίδιου του Αμερικάνικου Ονείρου. Ποια ξαφνική καταστροφή χτύπησε το κέντρο του Ντιτρόιτ αναγκάζοντας τους πάντες να εγκαταλείψουν τα σπίτια και τις δουλειές τους, την πόλη τους;

Κατά βάση, οι φωτογραφίες αποτελούν ένα ισχυρό και ενοχλητικό πειστήριο της δόξας και του καταστροφικού κόστους του Αμερικάνικου καπιταλισμού: το κέντρο μιας άλλοτε ακμάζουσας μητρόπολης στο πιο ισχυρό έθνος της γης, μεταμορφώθηκε σε πόλη- φάντασμα, με ερειπωμένα κτίρια και δρόμους. Ωστόσο, κι εδώ, υπάρχει μια ομορφιά, όμοια με εκείμη των εικόνων του Robert Polidori μετά τον τυφώνα Κατρίνα, στη Νέα Ορλεάνη. «Είναι σα να αφέθηκε το Ντιτρόιτ να πεθάνει», λέει ο Marchand. «Πολλές φορές θα μπαίναμε σε τεράστια κτίρια art deco με πολυελαίους κάποτε εκθαμβωτικούς, στολισμένες κολώνες και ασυνήθιστες τοιχογραφίες, και όλα ήταν έτοιμα να καταρρεύσουν, γεμάτα σκόνη, ενώ η αίσθηση ότι έμπαινες σε ένα χαμένο κόσμο ήταν απίστευτα έντονη. Κατά ένα πολύ ρεαλιστικό τρόπο, το Ντιτρόιτ είναι ένας χαμένος κόσμος – ή τουλάχιστον μία χαμένη πόλη, όπου το μεγαλείο του παρελθόντος της είναι παντού εμφανές».

Αυτήν την αίσθηση απώλειας είναι που συνέλαβαν οι Marchand και Meffre από εικόνα σε εικόνα… «Σαν Ευρωπαίοι, κοιτούσαμε με τα μάτια ενός ξένου, κάτι που έκανε το κέντρο του Ντιτρόιτ να μοιάζει ακόμα πιο παράξενο και δραματικό¨, λέει ο Meffre. «Δεν είμαστε συνηθισμένοι να βλέπουμε άδεια κτίρια, άθικτα…Στην αίθουσα χορού Vanity μονάχα, είδαμε 4 γιγάντιους πολυελαίους art deco, πανέμορφα αντικείμενα, μοναδικά. Μου φάνηκε απίστευτο που ήταν ακόμα εκεί. Είναι σαν η Αμερική να μην έχει αίσθηση της δικής της αρχιτεκτονικής ιστορίας και κουλτούρας».

Η καλύτερη βιτρίνα ever!!! Κι είχα πάει τα Χριστούγεννα Βαρκελώνη και είχα ενθουσιαστεί με την Interactive βιτρίνα της Benetton. Εκεί πρόσωπα αντρών και γυναικών έπαιζαν, έκαναν γκριμάτσες, γελούσαν, κι όταν πατούσες ένα κουμπί που υπήρχε εκεί, μια τεράστια χιονόμπαλα προσγειωνόταν στο πρόσωπό τους …

Αυτό όμως εδώ είναι ακόμα καλύτερο… με λίγα λόγια δεν παίζεται! Η ομάδα του γραφείου Hyper Island δεν πρωτοτύπησε απλώς…Θεωρώ πως ξεπέρασαν κάθε προσδοκία της εταιρείας ρούχων WESC..

To αγόρι της βιτρίνας ενεργοποιείται μέσω υπερύθρων και αρχίζει το παιχνίδι με τους περαστικούς!

Once more enjoy!