Μέχρι σήμερα, η δουλειά του αρχιτέκτονα Ricardo Bofill αποτελεί ένα από τα πιο εντυπωσιακά ζωντανά παραδείγματα «επαναχρησιμοποίησης» που έχουμε δει!

Όλα ξεκίνησαν πριν από 35 χρόνια περίπου όταν ο αρχιτέκτονας ανακάλυψε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο τσιμέντου αποτελούμενο με περισσότερα από 30 σιλό, υπόγειες στοές και τεράστια δωμάτια- που άλλοτε φιλοξενούσαν μηχανές! Το αγόρασε λοιπόν και ξεκίνησε την ανακαίνιση (γκρέμισε τοίχους και κολώνες για να καθορίσει τον χώρο, καθάρισε το τσιμέντο, τόνισε σημεία που πριν ήταν κρυμμένα, ενώ έδωσε ιδιαίτερη σημασία και στον περιβάλλοντα χώρο- φυτεύοντας για παράδειγμα ευκάλυπτο, φοίνικες, ελιές, κυπαρίσσια.

Σήμερα, το εργοστάσιο έχει μετατραπεί σε σπίτι του ίδιου του αρχιτέκτονα. Επίσης, υπάρχει πληθώρα γραφείων, αίθουσα προβολών κι ένας τεράστιος χώρος γνωστός ως “The Cathedral”, που χρησιμοποιείται σε εκθέσεις, διαλέξεις και συναυλίες!

Παρόλο που ο χώρος είναι τεράστιος, δεν είναι “πνιγμένος” με πράγματα: υπάρχουν λευκοί καναπέδες, σεζλόνγκ, “ζεστά” ανατολίτικα χαλιά… χώροι εργασίας με τα δραματικά μακρόστενα τραπέζια συνεδριάσεων σε συνδυασμό με δερμάτινα καθίσματα. Αρχιτεκτονικά σχέδια κρέμονται από τους τοίχους ή είναι αναρτημένα σε ξύλινα καβαλέτα. Ο χώρος εξάπτει τόσο την φαντασία, που μερικές φορές δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι υπάρχει στ’ αλήθεια! Αλλά υπάρχει, και να τι λέει ο Bofill για αυτό:

“Το εργοστάσιο είναι ένας μαγικός χώρος με μία παράξενη ατμόσφαιρα, που  δύσκολα μπορεί να γίνει αντιληπτή από ένα βέβηλο μάτι. Μου αρέσει η ζωή μου εδώ να είναι απόλυτα προγραμματισμένη, τελετουργική, σε πλήρη αντίθεση με την πολυτάραχη νομαδική ζωή μου εν γένει”.

Αν θέλετε να σχηματίσετε εικόνα για το “Εργοστάσιο Τσιμέντου” δείτε τις φωτογραφίες που ακολουθούν.