Οι γέφυρες είναι μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα τεχνουργήματα του ανθρώπινου πολιτισμού. Από τα παλαιά πέτρινα τοξωτά γιοφύρια μέχρι τις σύγχρονες κρεμαστές γέφυρες των πολλών χιλιομέτρων, η γέφυρα είναι ένα στοιχείο της ανθρώπινης δημιουργίας που παρεμβαίνει δυναμικά στο τοπίο, καταργώντας όρια και ενώνοντας τόπους. Εμείς επιλέξαμε μια σειρά από γοητευτικές φωτογραφίες τέτοιων παρεμβάσεων.

Στο κέντρο του Ντιτρόιτ, οι δρόμοι είναι γεμάτοι από εγκαταλελειμμένα ξενοδοχεία και πισίνες, κατεστραμμένα «κινηματογραφικά» σπίτια και σχολεία, που όλα μαρτυρούν την επώδυνη παρακμή της πόλης. Οι φωτογράφοι Yves Marchand και Romain Meffre συνέλαβαν με τον φακό τους ό,τι έχει απομείνει από την άλλοτε μεγαλούπολη- και υποδεικνύουν την ευρύτερη ιστορία της μετα-βιομηχανικής Αμερικής.

Το Δεκέμβριο του 2001, το παλιό τμήμα της αστυνομίας του Highland Park στο Detroit, διαλύθηκε προσωρινά. Το κτίριο, που εκκένωσαν, εγκαταλείφθηκε με όλα μέσα σε αυτό: έπιπλα, στολές, γραφομηχανές, αρχεία εγκλημάτων… Ανάμεσα στα συντρίμμια που βρήκαν οι φωτογράφοι Yves Marchand και Romain Meffre εκεί το 2005, υπήρχαν και αμέτρητα διασκορπισμένα, αποσαθρωμένα χαρτονένια αρχεία, όπου όλα έφεραν και ένα γυναικείο όνομα.

Συνολικά 11 γυναίκες είχαν καταγραφεί από την αστυνομία, μεταξύ των οποίων και η Debbie Ann Friday, η Vicki Truelove, η Juanita Hardy, η Bertha Jean Mason και η Valerie Chalk. Κάτω, στο γεμάτο υγρασία υπόγειο του αστυνομικού τμήματος, όπου «τα ανθρώπινα δείγματα» κρατούνταν- και είχαν εγκαταλειφθεί μαζί ό, τι άλλο, οι 2 Γάλλοι φωτογράφοι ξεσκέπασαν και το όνομα εκείνου, που συνδεόταν με το θάνατο όλων αυτών των γυναικών. Ο Benjamin Atkins ήταν ένας πασίγνωστος serial killer. Μεταξύ των ετών 1991 και 1992 άφησε πτώματα των θυμάτων του σε πολλά άδεια κτίρια σε ολόκληρη την πόλη.

Μια φωτογραφία με τον απλό τίτλο Criminal Investigation Report, το αστυνομικό τμήμα του Highland Park στο Detroit αποτελεί μια από τις πολλές ανατριχιαστικές εικόνες σε ένα εξαιρετικό βιβλίο, με τίτλο “The Ruins of Detroit”, όπου ο Marchand και ο Meffre δημιούργησαν από τις 7 εβδομάδων επισκέψεις τους στο Ντιτρόιτ, που ξεκίνησαν το 2005 και διήρκεσαν μέχρι το 2009. Οι φωτογραφίες του βιβλίου εξιστορούν τις αναρίθμητες, παράξενες και θλιβερές ιστορίες της αστικής ζωής της Αμερικής μέχρι και προς το τέλος του 20ού αιώνα. Είναι, επίσης, ένα βιβλίο μαρτυρία, που δεν περιορίζεται μόνο στο να αναδείξει τη δραματικής παρακμή μιας μεγάλης αμερικανικής πόλης, αλλά και του ίδιου του Αμερικάνικου Ονείρου. Ποια ξαφνική καταστροφή χτύπησε το κέντρο του Ντιτρόιτ αναγκάζοντας τους πάντες να εγκαταλείψουν τα σπίτια και τις δουλειές τους, την πόλη τους;

Κατά βάση, οι φωτογραφίες αποτελούν ένα ισχυρό και ενοχλητικό πειστήριο της δόξας και του καταστροφικού κόστους του Αμερικάνικου καπιταλισμού: το κέντρο μιας άλλοτε ακμάζουσας μητρόπολης στο πιο ισχυρό έθνος της γης, μεταμορφώθηκε σε πόλη- φάντασμα, με ερειπωμένα κτίρια και δρόμους. Ωστόσο, κι εδώ, υπάρχει μια ομορφιά, όμοια με εκείμη των εικόνων του Robert Polidori μετά τον τυφώνα Κατρίνα, στη Νέα Ορλεάνη. «Είναι σα να αφέθηκε το Ντιτρόιτ να πεθάνει», λέει ο Marchand. «Πολλές φορές θα μπαίναμε σε τεράστια κτίρια art deco με πολυελαίους κάποτε εκθαμβωτικούς, στολισμένες κολώνες και ασυνήθιστες τοιχογραφίες, και όλα ήταν έτοιμα να καταρρεύσουν, γεμάτα σκόνη, ενώ η αίσθηση ότι έμπαινες σε ένα χαμένο κόσμο ήταν απίστευτα έντονη. Κατά ένα πολύ ρεαλιστικό τρόπο, το Ντιτρόιτ είναι ένας χαμένος κόσμος – ή τουλάχιστον μία χαμένη πόλη, όπου το μεγαλείο του παρελθόντος της είναι παντού εμφανές».

Αυτήν την αίσθηση απώλειας είναι που συνέλαβαν οι Marchand και Meffre από εικόνα σε εικόνα… «Σαν Ευρωπαίοι, κοιτούσαμε με τα μάτια ενός ξένου, κάτι που έκανε το κέντρο του Ντιτρόιτ να μοιάζει ακόμα πιο παράξενο και δραματικό¨, λέει ο Meffre. «Δεν είμαστε συνηθισμένοι να βλέπουμε άδεια κτίρια, άθικτα…Στην αίθουσα χορού Vanity μονάχα, είδαμε 4 γιγάντιους πολυελαίους art deco, πανέμορφα αντικείμενα, μοναδικά. Μου φάνηκε απίστευτο που ήταν ακόμα εκεί. Είναι σαν η Αμερική να μην έχει αίσθηση της δικής της αρχιτεκτονικής ιστορίας και κουλτούρας».

Όταν πρωτοείδαμε αυτές τις εικόνες, όλοι νομίζαμε πως πρόκειται για γλυπτά…μέχρι που ένας φίλος μας ενημέρωσε ότι πρόκειται για τις δημιουργίες του Xia Xiaowan. Αποτελούν μία μείξη της ζωγραφικής (όπως την ξέρουμε!) με το γυαλί, την τεχνολογία, ενώ ενυπάρχουν στοιχεία και της γλυπτικής τέχνης…
Ο Κινέζος καλλιτέχνης μεταμορφώνει αυτά τα έργα ζωγραφικής σε τρισδιάστατα γλυπτά, με πολλαπλά στρώματα από φιμέ κρύσταλλα και χρωματιστά μολύβια.,

Σημειώσεις για τον καλλιτέχνη:

Στην τελευταία εμφάνιση του Xia Xiaowan, “Painting From the Inside”, η ζωγραφική συλλαμβάνεται και ως φυσική πράξη αλλά και ως καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Τα έργα του Xia Xiaowan ερευνούν και αναζητούν την ουσία της ζωγραφικής, καθώς και τη διαδικασία της δημιουργίας, την αισθητική αντίληψη και την παρατήρησή μας της πραγματικότητας. Τα θέματα των έργων του χαρακτηρίζονται από ασυνήθιστες γωνίες, ενώ μερικές φορές είναι ακόμη και παραμορφωμένα. Την ίδια στιγμή, όμως, φαίνεται να επιπλέουν στον χώρο. Εν συντομία, με την πάροδο του χρόνου, τα έργα του έχουν απομακρύνονται από την αντικειμενικότητα, τον ρεαλισμό και το αυστηρό δισδιάστατο επίπεδο.

Για όσους δεν γνωρίζουν τον JR, να σας τον συστήσουμε: υπερταλαντούχος φωτογράφος από Γαλλία, ο νεώτερος που έχει κερδίσει βραβείο TED. Η έκθεσή του, για την οποία κέρδισε και το προαναφερθέν βραβείο, απαρτιζόταν από τεράστιες φωτογραφίες γυναικών, κολλημένες σε κτίρια και σε σημεία διαφόρων πόλεων, από την Βραζιλία μέχρι την Κένυα (μερικές φωτογραφίες του μάλιστα φαίνονται και από το Google Earth).

Πρόκειται για έναν τρομερά ευφυή και ταλαντούχο τύπο, που προωθεί τις κοινωνικές του ανησυχίες σε όλο τον κόσμο.

Πάρτε μία γεύση από την ταινία του, αφιερωμένη κι αυτή σε όλες τις γυναίκες του κόσμου… Respect!

Μία πολύ ωραία σειρά από τον φωτογράφο Stephen Alvarez, γνωστό ήδη από το 1995 για τη συνεργασία του με το National Geographic. Το project του “Earth from Below” είναι εξερεύνηση των εδαφών και των αόρατων τοπίων σε όλο τον πλανήτη, όπως για παράδειγμα η βαθύτερη σπηλιά στον κόσμο!

Νομίζω θα σας αρέσει!

O Αμερικανός καλλιτέχνης Jim Kazanjian από το Portland (Oregon), δημιούργησε έναν σουρεαλιστικό κόσμο, με πολλές ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Κάθε εικόνα και μια ιστορία, που μιλά για την σχέση του ανθρώπου με την αρχιτεκτονική και την φύση.

Οι εικόνες του είναι το αποτέλεσμα μιας σύνθεσης από εκατοντάδες αληθινές φωτογραφίες που απεικονίζουν τη φύση, την αρχιτεκτονική και τοπία, δεμένα κατά τέτοιο τρόπο, που να προκύπτει ένας ολοκληρωτικά καινούριος κόσμος. Νέες δομές ανυψώνονται, που δεν μοιάζουν να είναι φυσικά εφικτές, αλλά φαίνονται τόσο ρεαλιστικές. Ρίξτε μια ματιά, εντυπωσιαστείτε και απολαύστε αυτές τις εικόνες, που κανείς ποτέ δεν θα επισκεφθεί, πέρα από τον ίδιο τον καλλιτέχνη…

Ένα υπέροχο ντοκιμαντέρ από τον φωτογράφο και διάσημο “bodyboarder” Mickey Smith, με το οποίο μπορούμε να εξερευνήσουμε τον κόσμο του surf και όλο το έργο του. Το γύρισμα έγινε στις ακτές του Ατλαντικού και της Ιρλανδίας.

H «Σκοτεινή Πλευρά του Φακού» (Dark Side of the Lens) παρουσιάζει την τέχνη και την εσωτερική φωνή του Ιρλανδού φωτογράφου Mickey Smith. Μέσα από αυτήν την 6λεπτη ταινία μοιράζεται μαζί μας την αισθητική του (“I wanna see waveriding documented the way I see it in my head, and the way I feel it in the sea.”).

Η φιλοσοφία του καλλιτέχνη ξεδιπλώνεται:

Ποτέ δεν είχα στόχο να γίνω κάτι συγκεκριμένο, μονάχα να ζω δημιουργικά και να προωθήσω το πεδίο της εμπειρίας μου για περιπέτεια και πάθος… Στις άγριες ακτές εκεί που οι “waveriders” ζουν την πρόκληση- εκεί χτυπά η καρδιά μου πιο δυνατά…

Ο περισσότερος κόσμος δεν γνωρίζει καν ποιοι είμαστε, και τι κάνουμε ή πώς το κάνουμε, πόσο μάλλον πόσο πληρωνόμαστε γι’ αυτό. Ποτέ δεν θέλω να το πάρω όλο αυτό σα δεδομένο, γι’ αυτό προσπαθώ να κρατήσω όλη αυτήν την παρώθηση απλή, αληθινή, και θετική… Αν πλανιέμαι ότι ζω, τουλάχιστον ζω την πλάνη… Αν δεν υπάρχει μέλλον σε αυτό, τότε αυτό είναι ένα δώρο, άξιο να το θυμόμαστε.

Οι αισθητικές επιλογές. Οι προσωπικές αποφάσεις. Είναι όλα όσα συμβαίνουν πίσω από την κάμερα, το μέρους που το κοινό δεν βλέπει, η «Σκοτεινή Πλευρά του Φακού»…

DARK SIDE OF THE LENS from Astray Films on Vimeo.

Για τις φλόγες ευτυχίας και τα κύματα ευγνωμοσύνης. Για ό, τι μας έφερε σε εκείνο το σημείο της γης, εκείνη τη δεδομένη στιγμή, για να κάνουμε κάτι που αξίζει να το θυμόμαστε με μία φωτογραφία, ή με ένα σημάδι- αισθάνομαι πραγματικά τυχερός και με το χέρι στην καρδιά λέω ότι αγαπώ να κάνω αυτό που κάνω. Και μπορεί ποτέ να μην γίνω πλούσιος, ή να ζήσω πολλά χρόνια, αλλά θα έχω 1-2 ιστορίες να πω στα ανίψια. Και μου αρέσει πολύ η σκέψη αυτή.