Πόσες φορές έχετε δει γλυπτά κάτω από την θάλασσα; Ε; Σε βάθος 9m, κάπου στο Μεξικό, ο Jason de Caires Taylor μεγαλούργησε κατασκευάζοντας 400 γλυπτά από τσιμέντο. Οι εκφράσεις τους είναι τόσο ρεαλιστικές, οι στάσεις τους θυμίζουν σκηνές από την καθημερινότητα όλων μας, ενώ τα μάτια όλων είναι κλειστά! Για να καταλάβετε τις διαστάσεις τους, δείτε τις φωτογραφίες με τους δύτες!
Για take a look!
Στην Πράγα γιόρτασαν τα 600ά γενέθλια του αστρολογικού ρολογιού, που βρίσκεται στην πλατεία της παλιάς πόλης, με μία φαντασμαγορική τρισδιάστατη προβολή πάνω στο ίδιο το κτίριο. Για λίγο όλοι οι παρευρισκόμενοι ένιωσαν να ξεκλειδώνουν τα μυστικά του παρελθόντος… Εικόνα και ήχος, αρμονικά συνυφασμένα, συντέλεσαν στη δημιουργία ενός σκηνικού, στο οποίο σιγά – σιγά ξεδιπλωνόταν η ιστορία του ρολογιού ανά τους αιώνες! Φοβερές εναλλαγές της νύχτας με την μέρα και των εποχών!
Πάμε να πάρουμε μία γεύση!
Τέτοια θεάματα προσφέρουν εταιρείες, όπως Makula ή η NuFormer.
Κτίρια ευφάνταστα, ποικιλόμορφα, λειτουργικά, υψηλής αισθητικής, που μοιάζουν με γλυπτικές συνθέσεις σε δημόσιους χώρους και αποτελούν ορόσημα μέσα στο πλούσιο αρχιτεκτονικό μωσαϊκό της σημερινής Ισπανίας. Εβδομήντα επιλεγμένα κτίρια, από ένα σύνολο αρχιτεκτονικών έργων που έγιναν κατά την τελευταία δεκαετία και μόνο σε αυτήν, θα «ταξιδέψουν» στην Αθήνα για να δείξουν, με αφορμή την ισπανική προεδρία της ΕΕ, πού στεγάζεται και πώς απεικονίζεται η σύγχρονη ισπανική κοινωνία, πώς συγχωνεύονται στον αστικό ιστό η ιστορική κληρονομιά και η σύγχρονη δημιουργία.
Η έκθεση «Μια πόλη που λέγεται Ισπανία. Σύγχρονη ισπανική αρχιτεκτονική: 2000-2010», που θα φιλοξενήσει η Εθνική Πινακοθήκη, στην Εθνική Γλυπτοθήκη στο Γουδή, μεταξύ 20 Μαΐου και 29 Αυγούστου, θα μας κάνει να ζηλέψουμε. Γιατί, όπως λέει η Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, «οι Ισπανοί μέσα σε δέκα χρόνια δημιούργησαν τόσα πολλά έργα, ενώ εμείς, αν δεν είχαμε κάνει τα ολυμπιακά έργα, τη γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου και το Μουσείο της Ακρόπολης, δεν θα ’χαμε τίποτα».
Στην Αθήνα θα δούμε ποικιλία έργων: από τις πιο παράξενες έως τις πλέον βιώσιμες κατοικίες, από δημόσια κτίρια και πλατείες έως πολεοδομικά σχέδια ολόκληρων περιοχών, που υπογράφουν αρχιτέκτονες διεθνούς φήμης, αλλά και νέες, πειραματικές αρχιτεκτονικές ομάδες. Από τα 102 Διαμερίσματα στο Καραμπαντσέλ στη Μαδρίτη, που υλοποίησε αρχιτεκτονική ομάδα, το αεροδρόμιο του Μπιλμπάο, έργο του γνωστού μας και στην Ελλάδα Σαντιάγο Καλατράβα, και το συγκρότημα «Αγορά» στη Βαλένθια, του ιδίου αρχιτέκτονα, με όπερα, πλανητάριο κ.ά. μέχρι τον Σταθμό υπεραστικών λεωφορείων στο Κάσερες (Χούστο Γκαρθία Ρούμπιο) και τις εγκαταστάσεις στους Λιμένες της Γαλικίας (Χεσούς Ιρισάρι Κάστρο και Γουαδελούπι Πινιέρα Μάνσο). Από τη διαμόρφωση της πλατείας «Λα Γκαρδούνια» στο ιστορικό κέντρο της Βαρκελώνης (Κάρμε Πινός Ντεσπλάτ) μέχρι το Μνημείο Μνήμης της Ανδαλουσίας στη Γρανάδα (Αλμπέρτο Κάμπο Μπεάθα) και το Δημοτικό Κοιμητήριο του Σεζάρ Πορτέλα στη Φιγκέρα.
Με άλλα λόγια, τα επιλεγμένα έργα καλύπτουν ένα μεγάλο φάσμα λειτουργιών, αλλά και γεωγραφικά ολόκληρη τη χώρα. Επίσης, τις κυριότερες τάσεις της σύγχρονης αρχιτεκτονικής. Η πρωτοτυπία της ίδιας της έκθεσης βρίσκεται στον τρόπο παρουσίασής της. Η ιδέα είναι ο επισκέπτης να «επισκέπτεται» την Ισπανία και τις πόλεις της όπου βρίσκονται τα έργα. Ετσι θα βαδίζει πάνω στον γεωγραφικό χάρτη της Ισπανίας, με τον οποίο έχει στρωθεί το δάπεδο της Γλυπτοθήκης.
Ευρισκόμενος σε μια πόλη, στη φυσική της θέση, θα βλέπει το επιλεγμένο έργο μέσα από μακέτες (πάνω σε γυάλινη βάση), φωτογραφίες και βίντεο. Τα Θερμά Λουτρά του Τιβέριου, π.χ., στην πόλη Παντικόσα ή το Ισπανικό Περίπτερο της Διεθνούς Εκθεσης στη Σαραγόθα. Στο βάθος της αίθουσας, ο επιμελητής, καθηγητής αρχιτεκτονικής Μανουέλ Μπλάνκο σκέφτηκε να προβάλλονται (σε συνεργασία με τη Google Earth) σε συνεχή ροή οι πόλεις τραβηγμένες από δορυφόρο, με μεγέθυνση στο κτίριο.
Οι Ισπανοί δίνουν μεγάλη σημασία στην έκθεση αυτή και γενικότερα στην προεδρία τους στην ΕΕ, με αφορμή την οποία οργανώνουν μια μεγάλη προβολή της χώρας στο εξωτερικό. Εκτός των άλλων και γύρω στις 20 εκθέσεις, ανάμεσά τους Γκρέκο στις Βρυξέλλες και Γκόγια στο Μιλάνο.
Την οργάνωση έχει ο αντίστοιχος ΟΠΕΠ της Ισπανίας, που «δεν θυμίζει σε τίποτα τον δικό μας», σχολιάζει η διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης. Γιατί ο Κρατικός Οργανισμός για την Ισπανική Πολιτιστική Δράση στο Εξωτερικό, όπως ονομάζεται, έχει μια τεράστια, ποσοτικά και ποιοτικά, δράση. «Οι Ισπανοί κάνουν εξωτερική πολιτιστική πολιτική», λέει με παράπονο η Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα.
Αφίσες θεατρικών έργων, ταινιών μικρού και μεγάλου μήκους, συναυλιών, χορευτικών παραστάσεων, χοροθεάτρων, θεάτρων σκιών, εκθέσεων, διαγωνισμών!!!
Όλοι γνωρίζουμε τη χρήση και τον προορισμό της αφίσας. Όσοι ασχολούμαστε με το σχεδιασμό τους γνωρίζουμε πολύ καλά τη σπαζοκεφαλιά του πως θα συνδυάσουμε αισθητική και χρηστικότητα σ’ ένα κομμάτι χαρτί! Η αφίσα μας, είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι, είναι ένα έργο τέχνης που απευθύνεται στο θεατή με τον ίδιο τρόπο που απευθύνεται η ζωγραφική, η φωτογραφία και η γλυπτική. Μόνο που αντί να κοσμεί τους τοίχους μιας γκαλερί, κοσμεί τους δρόμους της πόλης, τις κολώνες, τις πόρτες και τις τζαμαρίες μαγαζιών.
Μ’ αυτό το σκεπτικό διοργανώνουμε την έκθεση με θέμα «Η Τέχνη της Αφίσας» στα πλαίσια της συμμετοχής του Πανελληνίου Συλλόγου Θεατρολόγων στο Athens Fringe Festival.
Που: Στο Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος», Κτίριο 56, Πειραιώς 254, Ταύρος
Πότε: 19 και 20 Ιουνίου
Προθεσμία υποβολής έργων: Δευτέρα 14 Ιουνίου
Για χρόνια περνούσα μπροστά της χωρίς να αντιληφθώ την παρουσία της εκεί. Πόσες φορές άραγε – τρέχοντας για κάποια δουλειά, για να πάρω το μετρό ή απλά χαμένος στις σκέψεις μου – αγνόησα άθελά μου τη μικρή σιδερένια πόρτα στο 58α της οδού Ακαδημίας. Την πρώτη φορά που την αντίκρισα το βλέμμα μου αιχμαλωτίστηκε αμέσως από την αρχιτεκτονική του κτιρίου και την ιδιαίτερη τεχνοτροπία της πόρτας, που σπάνια συναντά κανείς στην Αθήνα.
Ψάχνοντας δεν άργησα να ανακαλύψω την ιστορία πίσω από αυτή την πόρτα: Είναι η έξοδος προς την Ακαδημίας του σπιτιού του διάσημου αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλλερ, του οποίου η κεντρική είσοδος βρισκόταν επί της οδού Μαυρομιχάλη 8. Μετά το θάνατο του Τσίλλερ το 1923 το σπίτι αγοράστηκε από τον τραπεζίτη Διονύσιο Λοβέρδο. Εν συνεχεία στέγασε μεγάλη συλλογή βυζαντινών έργων τέχνης και το 1979 το κτίριο μαζί με τη συλλογή παραχωρήθηκαν από την οικογένεια στο Βυζαντινό Μουσείο. Κι αν η παραπάνω συλλογή βρίσκεται ακόμη στις αποθήκες του μουσείου, οι ιστορίες γύρω από το κτίριο της οδού Ακαδημίας περνούν από στόμα σε στόμα εδώ και πολλά χρόνια.
Σύμφωνα με αστικούς θρύλους η είσοδος οδηγεί σε υπόγειες στοές, γεγονός που κατά το παρελθόν έχει διαψευστεί. Το γεγονός πως το υπέρθυρο του κτιρίου κοσμούσε ένας μεταλλικός δράκος προκάλεσε ανόητες και ύποπτες συνδέσεις με σατανιστικές τελετές στο χώρο του οικήματος με αποτέλεσμα την αποκαθήλωσή του στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Όπως και να’χει είναι μία ακόμη ιστορία από τα κτίρια της παλιάς Αθήνας που καθένας μας αρέσκεται να ακούει.
